حضور اولین زن باحجاب در مسابقات پاتیناژ!

 علی خلاقی، همسر لیلی ریاحی، فرزندخوانده سیمین دانشور  و جلال آل احمد، درباره رمانی با نام «کوه سرگردان»،‌ اثر دانشور که به گفته او تنها نسخه دست‌نویس موجود از آن مفقود شده و درباره تبدیل خانه این زوج نویسنده به موزه، توضیحاتی را ارایه  داد.

نقل از خلاقی  درباره ماجرای نگارش این کتاب : «کوه سرگردان» قبل از سال 1386 نوشته شده است و سیمین خانم درباره این کتاب با من صحبت کرده بود که در واقع جلد سوم کتاب «جزیره سرگردانی» او بود. بعد از سال 1386 و زمانی که خانم دانشور بیمار شد، من به دنبال این کتاب می‌گشتم، ولی آن را پیدانکردم؛‌ البته با وزارت ارشاد نیز این موضوع را در میان گذاشتیم و مسوولان احتمال وجود آن در این وزارتخانه را مردود دانستند

وی افزود: در کویر محلی به نام «ساربان سرگردان» وجود دارد، ‌ولی کوهی به این نام را من نمی‌شناسم. ‌بانو دانشور از به پایان رساندن این رمان که آن را «کوه سرگردان» نام گذاشته بو

ادامه مطلب...

دعایت می کنم با این نگاه خسته، گاهی مهربان باشی

به لبخندی تبسم را به لب های عزیزی هدیه فرمایی

بیابی کهکشانی را درون آسمان تیره شب ها

بخوانی نغمه ای با مهر

دعایت می کنم، در آسمان سینه ات

خورشید مهری رخ بتاباند

دعایت می کنم، روزی زلال قطره اشکی

بیاید راه چشمت را

سلامی از لبان بسته ات، جاری شود با مهر

دعایت می کنم، یک شب تو راه خانه خود گم کنی

ادامه مطلب...

خانم ناچار با هزار بار فشار و اینور و اونور شدن و مواظب باشه که بچه نیفته

ادامه مطلب...

ادامه مطلب...

شمس و مولوی و حافظ


«شمس لنگرودی» و «حافظ موسوی» و «شهاب مقربین» نشر «آهنگ دیگر» را می‌چرخانند. روزی شخصی به دفتر انتشارات تلفن می‌زند و این مكالمه صورت می‌گیرد:
-‌ آقای حافظ؟
-‌ بفرمایید، من شمس هستم.
-‌ من با آقای حافظ كار داشتم.
-‌ حافظ رفته پیش مولوی.
شخص تلفن‌كننده كه فكر می‌كند او را سركار گذاشته‌اند، تلفن را قطع می‌كند. در حالی كه «شمس لنگرودی» درست گفته بود؛ «حافظ موسوی» رفته بود پیش دوست شاعرش «علیشاه مولوی»!

تصحيح و توضيح

در يكي از روزنامه‌هاي صبح مصاحبه‌اي كرده بودند با دكتر داريوش صبور درباره ادبيات و عرفان. مصاحبه خوبي بود و غلط چاپي نداشت، غير از اينكه به جاي «داريوش» چاپ شده بود «منوچهر». ما فكر كرديم لابد با برادر ايشان مصاحبه كرده‌اند، اما عكس، عكس خودشان بود.
اين روزنامه در شماره بعد اشتباه خود را تصحيح كرد و نوشت: نام واقعي دكتر صبوري داريوش است، نه منوچهر. در شماره بعد خوانديم: نام فاميل مهندس صبوري، صبور است. بدين وسيله از ايشان و خوانندگان گرامي پوزش مي‌طلبيم.
همين روزنامه در شماره بعد توضيح داده بود كه داريوش صابري دكتر است، نه مهندس.
در شماره بعد هم نوشته بود كه دريوش صابري با آقاي كيومرث صابري هيچ‌گونه نسبتي ندارد.
در شماره بعدي روزنامه خوانديم: داريوش صحيح است.

و باز آورده‌اند كه روزي مأموران در كتابفروشي‌ها دنبال كتاب «توپ مرواريد» اثر صادق هدايت مي‌گشتند و پيدا نمي‌كردند.
ناگهان يكي از مأموران با خوشحالي گفت: «من توپش را پيدا كردم.»
مأمور ديگري گفت: «من هم مرواريدش را پيدا كردم.»
معلوم شد آن كتاب‌ها يكي «توپ» اثر غلامحسين ساعدي و يكي هم «مرواريد» اثر جان اشتاين بك بوده است.

روزی شخصی برای دیدن دكتر «رضازاده ‌شفق» به خانه‌اش می‌رود. خدمتكار در را باز می‌كند و می‌گوید: آقا تشریف ندارند.
-‌ كی تشریف می‌آورند؟
-‌ والله آقا هر وقت دستور بدهند كه بگوییم در خانه نیستند، دیگر برگشتن‌شان با خداست!
توپ مرواريد
و باز آورده‌اند كه روزي مأموران در كتابفروشي‌ها دنبال كتاب «توپ مرواريد» اثر صادق هدايت مي‌گشتند و پيدا نمي‌كردند.
ناگهان

ادامه مطلب...